زمین عاشقانه از درد سخن گفت، انگار با درد در فاصله ای از زمان، شاید سکوتی از هزار هزار لحظه فریاد، گره می خورد که چونین کوهها برخاستند، آب در آیینه هستی از آسمان غزلی تازه سرود و ابرها نوشتند درد را با خامه نیلی در قهقرای دلشان، با باد رفتند و یکروز گریستند، سایه ای ماندند، تا حایلی باشند نور را، که بگویند از او...
زمین بهانه ای شد برای رفتن، و اشک، سند سرگشتگی آدم همچنان باقی ماند ، آه دلیلی شد بر حسرت، بر دل کندن.
حتما جایی هم هست که زمین خدا تمام شود!
یکبار خاک، خواستگاه دل آدمی خیس شد، عاشق شد و غریبانه به هر جا تنها شد حتی در وطنش، و تورا پیدا کرد، خواست تنها نماند که صدایت کرد...
گوش کن...
با تو از خاک می گویم، از درد، که بیایی، که ببینی پیش چشمانت روی زمین خدا خاک مانده ام، می خواهم فریاد برآرم، بپیچم با تو در نفست دربوی تنت در گیسوانت، می خواهم در خیسی چشمانت زمزمه نور را با نرمی لبهایم جاودانه نگارم، می خواهم اینبار بر بلندای نگاهت خدا را به تماشا بنشینم، سر بر زمین آرم و با تو ...
همه جا پیداست، آب و آیینه، ودر آن روشنی در نگاهت خدا می خندد...
...
نمی دانستم که خدا هم پر درد است
که خدا هم نفسش می گیرد
که خدا هم عاشق است